Nee hoor Yvette, DIT waren onze laatste daagjes !

Nog even met de boot naar Battambang: Overal vogels die opgeschrikt door onze motor opvliegen, tussen de lokale dorpjes door, met zwaaiende kinderen en vissende mannen... Eenmaal in battambang zelf met de bamboetrein met 1 wagonnetje.. en als er dan een tegenligger aankomt moet de hele trein weer uit elkaar gehaald worden :p. 's Avonds naar de batcave, met miljoenen en mioljoenen vleermuizen die allemaal op het zelfde moment in formatie naar buiten vliegen (alsof de hel openbreekt).

De volgende dag een nieuw fenomeen: in een auto met gordel!!! (wat is dat ook al weer?) naar de grens . Deze comfort werd echter gecompenseerd door de zombiehus/wachtbus/ de spookrijder die hierna volgde: na heeeeel veel gewacht te hebben vroegen er een paar mensen of we niet wat sneller weer zouden kunnen gaan... Nou dat hebben we geweten! Als bewijs dat hij wel degelijk snel kon gaan haalde de chauffeur rijen van wel 8 autos ineens in terwijl die tegengestelde vrachtauto tegenover ons toch wel heel dichtbij kwam. De oude vrouw naast mij begon in haar naveltruitje toch wel erg veel angstzweet te verliezen, en schreeuwde de befaamde woorden: " I am getting to old for this shit" en sprong later gillend de auto uit. Ze zou wel een taxi nemen.
Hierna hadden wij het ook wel even gehad met de bussen.

Niet dat tuktuks beter zijn trouwens: de bus had ons afgezet bij Koa san road. Wij moesten bij de Koasan river inn zijn (heel ergens anders dan de Koa san road). Hij zou ons er wel even heen brengen voor 100B (2,5 euro). Uiteindelijk blijkt dat hij dacht dat het bij Koa san road lag, en rijd hij met een groote omweg naar de andere kant van de straat :P (zo'n 100 meter lopen;P).

En toen waren het helaas alweer al onze laatste dagjes in Bangkok! Terwijl Yvette op zoek ging naar de laatste souveniertjes, ben ik even in turbo-tempo een nieuw plan gaan maken. Want blijkbaar ging mijn stage in Indonesie ineens wel door.. wat niet zo heel veel tijd om te reizen meer overliet, waar ik nou eigenlijk wel heel veel zin in had.

Dus de volgende dag maar op de fiets door bangkok gesjeesd op zoek naar de ambassade. En wat houdt deze nederlander toch van fietsen! Want je ziet een hele hoop meer: Bijvoorbeeld langs een barricade gefietst : een normaal veel gebruikte brug afgezet met zandzakken en prikkeldraad en millitairen (er is hier dus wel zeker van alles gaande..). Bovendien is het heerlijk dat tuktukdrivers je eindelijk met rust laten als je een fiets hebt (en je dan gelukkig wel helpen als je weer eens de weg kwijt bent:P). En tussen de auto's doorcrossend in chinatown had ik het idee dat ik helemaal doorhad hoe het hier werkt met het verkeer en de regels.

Al ziet het er misschien niet zo uit naar de buitenwereld. Toen ik 's avonds naar de 7 eleven (meest fantastische winkel ooit) wilde oversteken werd ik door een klein oud vrouwtje aan de arm genomen, terwijl de man aan de overkant lachend toe keek. Ik dacht dat de jonge mensen de ouderen juist moesten helpen met oversteken? ;p

De volgende dag met onze favoriete roze taxi naar de airport. Vraagt de taxidriver: "over de snelweg ?" Ik denk prima, doe wat je blij maakt, niet doorhebbende dat je daar natuurlijk tol voor moet betalen:P.. Waardoor ik veel te vroeg op de vluchthaven ben. Hier kom je meteen de aardige mensen van Myanmar tegen. Een vrouw alleen, daar gaan ze mee socializen. Vraag 1: " Heb je broers" (blijkbaar is de vraag of je zussen hebt irrelevant :p) waarop meteen vraag 2 volgt: of ze ook getrouwd zijn?

Eenmaal in het vliegtuig heb ik heel erg het gevoel dat ik in het vliegtuig naar huis zit..
Maar nee hoor, op naar het volgende avontuur; Myanmar!