Helse bussen en hemelse plekjes!

Op de helft alweer van ons gezamelijke avontuur: de tijd vliegt! Terwijl Yvette al lijstjes maakt met voedsel dat ze absoluut weer in Nederland wil eten, zit Linda in de boeken op zoek naar informatie over welke landen ze erna gaat bezoeken. Maar voordat we te ver op de feiten vooruit lopen, eerst update van de afgelopen 2 weken.

We gaan verder in Luang Prabang, Laos. Na een net iets te laat bezoek aan de sunset nog de Utopia-bar ontdekt (een must see onder de backpackers) en toch maar op tijd ons bed in gedoken omdat we volgende dag een stevige mountainbike tour op ons programma hadden (wat volgens de Engelse en Australische jongens absoluut niet kon: ‘wie gaat er nou door de hitte fietsen op zondag??!’ Nou, wij Hollanders dus. Goede mountainbike (eindelijk groot genoeg) de volgende dag over gigantisch veel heuvels hobbelen, langs dorpjes en rijstvelden en geluncht in dorpje van de gids zelf waar de mensen niet vaak toeristen hadden gezien, zo verlegen waren ze.
Spiertjes niet genoeg bewogen: de volgende dag 05.00u op om monniken en sunrise te zien en erna door naar de rustgevende waterval in de buurt (in de tuktuk, onze eerste bijna-doodervaring kunnen we afvinken). Moe maar voldaan weer te lang wachten op de bus naar Vang Vieng. Maar we worden van strikt-op-tijd-Hollanders vanzelf er wat makkelijker in. Moet dan wel gepaard gaan met comfort food, deze keer overheerlijke brownies!

Dit volgende dorpje draaide om een paar toeristische dingen: tuben (in een band je laten meedrijven waarbij je langs allemaal barretjes komt –helaas was de stroming in dry-season ongeveer weg, dus keihard peddelen om op tijd terug te zijn-), grotten en feesten. Op scooter hebben we met wat pech onderweg de grotten bezocht (of in ieder geval de grotten die we konden vinden, ze waren namelijk wel erg goed verstopt). En hebben even laten zien dat Nederlanders niet alleen de avontuurlijke, actieve dingen doen, maar ook hard kunnen dansen! De laatste dag heeft Linda als ‘ervaren klimmer’ een dagtrip rotsklimmen gedaan en Yvette hangmatdagje met een dronken, drugsverlaafde vrouw gehad.

Hierna begon de bus-terror-driedaagse. Te beginnen met 2u wachten in een restaurant op een sleepingbus die ons naar Phonsavan bracht. Hierin rol je de hele nacht heen en weeer omdat we natuurlijk op de wielen laggen. (Heel raar trouwens, je ligt gewoon echt op een soort van bed).

's Ochtends aangekomen in Phonsavan (om 8 uur 's ochtends) en meteen een tour gedaan langs de plain of jars, waarvan de uitleg nog niet helemaal duidelijk is.. Of het zijn mega- wiskey glazen voor de reuze mensen van vroeger, of het zijn een soort van urnen :P. Daarna naar wiskeyvillage, waar je natuurlijk wel even de veeeel te sterke wiskey moet proberen (op een lege maag) en daarna weer terug. In phonsavan hebben ze een hele interessante documentaire over alle bommen die de amerikanen tijdens de secretwar hebben gegooid. Wel meer dan er tijdens de hele tweede wereld door de allies zijn gegooid, terwijl laos zo graag neutraal wilde zijn. En de gevolgen daarvan zijn nu nog groot. Overal liggen er nog UXO's (bombies) die nog niet afgegaan zijn en eruit zien als tennisballen, waardoor de kinderen er mee spelen, en zichzelf er mee opblazen.
Heel interessant om ook iets anders te horen dan alleen de touristische plekken.

Daarna meteen een avondbusje naar Samneu, waar we om 1 am aankwamen, omdat hij als een maniak over de bochtenweggetjes scheurde (en Yvette toch maar moest toegeven dat ze misschien toch wel een reispilletje had moeten meenemen). Wel heel lief dat mensen hun plek aan het raam uiteidenlijk opgaven en allemaal eten gaven, nadat Linda wat kots geluiden maakte om aan te geven dat het uiteindelijk toch wel erg smerig zou worden als Yvette niet ergens anders ging zitten:P. De mensen zijn hier wel echt heel lief! Later zijn we nog 2 duitsers tegengekomen van 19, die liften door vietnam, en maar maximaal 1,5 uur moeten wachten totdat iemand ze mee neemt, en meestal nog allemaal ander eten krijgen aangeboden. Heel bijzonder!

Uiteindelijk werden we uit het busje gezet, en stonden we ergens in het donker, met niemand die engels sprak. Maar toch een guesthouse gevonden om eventjes te slapen tot de volgende bus.

En die bus naar Hanoi was een ervaring.. Nog slechtere wegen dan van de dag ervoor, al hadden we dat niet mogelijk geacht. De grens overgan met vietnam is een stuk intimiderender dan die met Thailand. Overal strenge mannnetjes, en je tas word "doorzocht". Maar het uitzicht in vietnam is overal wel fantastisch, door bergen en rijstvelden, en tussen hele kleine dorpjes door, met heel schattige kindjes. Op een bergweggetje stond uiteindelijk een veel te grote vrachtwagen op een veel te klein weggetje omgedraaid, dus dan maar weer om draaien om een andere omweg te vinden! Na een lange dag aangekomen in Thamn ... En op naar de volgende bus, die het inhalen tot een ware sport maakte, en alle scooters om zich heen gewoon van de weg af duwde, want hoe groter, hoe belangrijker! Voelt een beetje als die Harry-potter bus die steeds breder en smaller wordt, en zich toch overal tussendoor kan proppen :P.

Hierna op naar de volgende bus: " de schietstoel". Waar je achterop de wielen zat en over elke hobbel afgeschoten werd met je hoofd tegen het dak. Heerlijk als je er al een hele dag op hebt zitten, en nog 4 uur moet!
Maar uiteindelijk zijn we er dan toch! Hanoi!

Hanoi. Druk. Scooters. Regen. Kleine eetplekjes op krukjes langs de weg. ‘Rustgevende’ meer. We zijn erachter gekomen (voor zover we dat nog niet wisten) dat grote steden niet ons ding zijn. Maar dat Hanoi wel de lekkerste spring rolls heeft!

Met hoop op beter weer toch 2 daagse tour naar Halong Bay (3000 eilanden) geboekt. Waren bang dat we de dupe waren geworden van scam en dat we niet opgehaald zouden worden, dus zonder verwachtingen zaten we ‘s ochtends te wachten. Opgehaald werden we, tour was goed, boot zonk niet en eten was heerlijk. Prima achteraf dus! Helaas was het weer (wat het t/m vandaag was) bewolkt en regenachtig maar dat maakte de tour er niet minder om. Toeristisch als wat, maar eenmaal op de boot een magisch, piraatachtig gevoel. Al die eilanden in de mist die langzaam optrok. Seafood voor het leven, stukje kajakken en het zwemmen hebben we maar gelaten voor wat het was, koud dat het was met ons al verkouden hoofden. ‘s Avonds een party met Armin van Buuren op de tv.

Terug in Hanoi heeft Linda een ziek-zijn nachtje/dagje gehad en ‘s avonds weer een nacht (merrie) busje naar dong hoi, waar onze liefde voor de fransen nog verder is uitgebreid aangezien een vrouw linda’s backpack had meegenomen oen vervolgens in het frans wilden communiceren hoe ze die weer terug zou krijgen. Maar met de hulp van de vietnamezen is het helemaal gelukt! (al wilden ze hem eerst inruilen voor de tas van Yvette.

Daarna op naaar het phong nha-ke bang national park, met heel bijzondere grotten waar je een groep toeristen wel stil mee kan krijgen! Daarna nog de grootste grot van de wereld (die toch echt heeeel groot is) en onze favoriet: de Darkcave. Hier ga je in met een gidsje en een kano, waarna je door 30 cm dikke modder banjerd, van modderglijbanen glijd, en vervolgens een modderbadje neemt waar je rug door een gids met de beste baan in de wereld word ingesmeerd:P. En daarna nog een stuk verder zwemmen in het donker, met alleen een lichtje aan het eind van de tunnel waar je hee moet zwemmen :P. Uiteindelijk met je scootertje terug door de jungle en ‘s avonds een heel chill hostel, met life muziek en heerlijk eten. Een ultiem geluks-dagje!...

... Om de volgende dag ruw verstoord te worden door de wekker om 4:30 om de local bus naar hue te nemen. En daar passen best 25 mensen in een minivan, en als je denkt dat hij dan echt helemaal vol zit kan er altijd nog wel iemand bij, gezellig in jouw personal space, waar ze hier sowieso niet zo moeilijk over doen. In hue hebben we nog de pretentie opgehouden van heel cultureel doen en de oude stad bezoeken, maar eerlijkgezegt was de supermarkt nog interessanter waar de idiootste vruhten voorkomen, maar voor het afwegen van een appel 3 x een second opinion gedaan moet worden of dit nou wel echt zo moet.

De volgende dag de top-gear experience: met de scooter van Hue naar Hoi An. Fantastische dag met HEEL VEEL REGEN – waar zelfs onze fantastische poncho, die wapperde in de wind alsof we een of andere superheld waren, niet tegen bestand was. Swel een prachtige weg, langs de zee, tussen de minidorpjes, rijstvelden, en prachtige bergen.

En eenmaal aangekomen in Hoi An – zagen we hier nou zon? Halleluja! Helemaal verkleumd was Hoi an nu al het paradijs op aarde, met een heerlijk sfeertje, overal lampionnetjes, en elke ochtend een buffet bij ons – jawel- HOTEL! Hier wil je trouwens meteen al je geld in een keer uitgeven maar Yvette blijkt gelukkig een fantastische afdingster te zijn, en heeft een heel leuk jurkje weten te bemachtigen.

De volgende dag een tourtje naar de Cham islands, waar zich in onze tour werkelijk alle oude mensen en chinezen (en natuurlijk oude chinezen) hebben verzameld :P Eerst met een speedboot waar je werkelijk een wiplash aan over houdt, om vervolgens te gaan snorkelen (Even speciaal voor Arjan: Daar heb ik niet eens mee gegooid!:)). Helaas was het zicht niet zo goed, wel wat koraal gezien (en Yvette een vis) maar dat was het dan ook.

De komende dagen nog even lekker relaxen in Hoi an, en dan, natuurlijk weer met een nachtbus, op naar Dalat!

P.S. Trouwens, bij alle stukjes met spelfouten mag je aannemen dan Linda ze geschreven heeft (al gingen jullie daar waarschijnlijk al wel van uit :P)