Laatste weekjes samen reizen!

Na lange radiostilte nu toch nog een laatste blog vanuit dit keer Cambodja. Het einde van ons samenreizen komt nabij, maar genieten van alle mooie dingen doen we nog steeds. Het wordt bijna een gewoonte om langs half afgewerkte huisjes te reizen over hobbelwegen met bergen afval langs de kant. Moet soms even weer beseffen dat we écht in Azie zitten!

Weer terug naar Hoi An, waar ons vorige blog eindigde. Na het gemis van de zon bij onze trip naar de Cham Islands, maar extra ervan gebruik gemaakt de volgende dag; op de fiets naar het strand. Bijna de bus naar Dalat nog gemist omdat we onze fietsen ‘ergens in Hoi An’ hadden neergezet, alleen lijken de straatjes verdomd veel op elkaar kom je erna achter.

Een lange nachtbus naar Dalat maakte nog even een stop in Nha Thrang, wat ongeveer over is genomen door de Russen en mensen ‘s ochtends om 6u al over het strand rennen met 25+graden. 1u stop was genoeg en door naar Dalat, het walhallah van frozen yoghurt, koffie en bakkerijen. Maar goed dat we hier maar een paar nachten verbleven in ons panterprint-hostel. Een van onze topactiviteiten vond hier plaats: cayonning. Een rivier afdalen op allemaal manieren. Zo gingen we abseilen door watervallen en op je rug over de stenen de rivier naar beneden met je hoofd als eerst! (‘head first’, ‘you’re kidding, right?’, ‘Uhh no. Ready?’, ‘Noo!’, ‘Oké, see you!’ En weg was je). Verder nog van hoge rotsen afspringen (de 7meter vonden we hoog genoeg toen we zagen dat je bij 11meter een aanloop moest nemen en maar moest hopen dat je een rots niet zou raken...). Heerlijke lunch, geweldige gids en hele dag vol avontuur!

Genoeg actief gedaan, op naar Mui Ne. Zelfde idee als Nha Thrang, een strandplek met HEEL VEEL Russen, kitesurfers die te cliché voor woorden zijn (met wet-Tshirt contest en al) en prachtige zandduinen. Heel leuk om met een klein kereltje overheen te sjeezen in een quad, en maar heel hard te hopen dat je niet omkiept. Aan het eind de dag afsluiten met een zonsondergang boven de woestijn.. Als dat niet meer genieten is!
Op naar Ho chi min city: met grote tegenstrijdigheden: eerst naar het war remnant museum geweest, met foto’s van misvormde mesnen en kinderen, aangedaan door agnt orange, en met beelden van de meest verschrikkelijke martelvormen. ‘s Middags de halve dag bezig geweest om een straat over te steken met duizenden scooters, en ‘s avonds genieten van het nachtleven van Saigon: waar iedereen op een kartonnetje op de stoep zit, en soms ineens het biertje wordt afgepakt als de politie er aan komt.
Door naar de Mekong Delta: de idiote meneer Thum: met zijn zelfgemaakte liedjes, die de eerste 5 keer wel grappig zijn, de volgende 10 keer een beetje irritant worden, en de laatste 50 x werkelijk je oren aan het bloeden maken (‘goooodmorning ladies and gentlemen. You come from different countrieees’, de rest hebben we verdrongen). En laat hij de volgende dag nou net een galm koptelefoon hebben gevonden, waardoor je werkelijk van de boot wilt springen. Maar als je hem even uit het plaatje wist weg te filteren was de floating market heel bijzonder: 100en boten, met allemaal andere goederen, die tussen elkaar door varen.
‘s Middags nog even lekker een BBQ tje, met levende slangen erop en nooit gedacht dat we dit ooit nog zouden eten: gegrilde rat! Nog best te doen met een lekker sausje eroverheen.
De volgende dag naar Phu Quoc, een eiland helemaal in het zuiden van Vietnam, waarvan ons was verteld prachtig zonnig eiland te zijn. Komen wij daar, ja hoor: het regent! Hoosbui en gelukkig daarna weer over. Als Hollanders begon het bij ons weer heel erg ging kriebelen om te fietsen! Maar als je vroeg waar je die kon huren om naar Sao Beach te fietsen, werd je in je gezicht uitgelachen.. want dat was VEEL TE VER en je moest gewoon een scooter huren. Maar koppig toch maar gewoon gedaan. En gelukkig maar. Want wij gingen na 2u mountainbiken over hobbelwegen de Phu Quoc gevangenis even bekijken, niet er over nagedacht dat ze hier om 11 uur (!) ‘s ochtends al een siësta gaan houden, en dus de gevangenis sluit. Uiteindelijk was het namelijk wel erg verlaten, en toen we de gevangenis uitstapten zaten we zelf opgesloten. Alle hekken dicht en waar eens allemaal grote tourbussen stonden, stonden alleen nog maar onze fietsjes, heel alleen. Gelukkig stonden er aan de andere kant van het hek een paar mannen, die ons uiteindelijk hebben geholpen de fietsen over het hek te tillen (onder een hoop gelach) en konden we er zelf ook overheen klimmen. Dat was ons met een scooter nooit gelukt! :P
Daarna dus maar even bijkomen op Sao Beach: strak blauw water, en heel wit strand, echt een paradijsje. Uiteindelijk in het namiddag zonnetje maar teruggefietst over de snelweg die nog half aangelegd moest worden.
De volgende dag opzoek naar een strand dichterbij, wat echt alleen maar prive-stranden van luxe oorden waren. Op een gegeven moment waren we het zat en zijn we met een strak gezicht maar gewoon ergens gaan liggen. Een bewaker zit een half uurtje een beetje te kijken, stapt steeds dichterbij, om uiteindelijjk te durven vragen waar we verblijven (‘daar ergens’), en zich weer terug te trekken voor een uurtje. Om daarna weer terug te komen met versterking. Wat is het dan handig om de domme hollander uit te kunnen hangen :P.
Die avond zijn we aan het opscheppen hoe chill het hier is en dat je in Nederland nu geheid onweer zou krijgen na zo’n zomers dagje... En dat hebben we geweten! De halve nacht storm, en als wij de volgende dag met de boot naar het vaste land gaan zulke hoge golven dat je 2 uur lang met een zakje klaar moet zitten.
Door naar Cambodja, waar je eerst op de grens nog even een “health check” moet doen. Je temperatuur wordt opgenomen. Is deze te hoog dan krijg je een paar slokjes koud water tot deze wel goed is. 2 dollar please!
Onderweg zie je trouwens meteen het verschil tussen de landen. Terwijl wij met 4 mensen in een minivan met airco zitten, zitten de locals hier met z’n twintigen in een normale auto gepropt, waarvan de klep open staat en daar nog 4 mensen half uit de auto hangen en op een bankje zitten.
In Kampot meteen naar de film geweest (the Killing Fields) waarbij je gewoon op een bank zit of op een bed ligt. En ‘s avonds met een bootje naar de fireflies, wat gewoon kerstverlichting lijkt, totdat je er af een toe een van de ene naar de andere boom ziet vliegen. Heel bijzonder.
Door naar Sihanoukville: strand, feesten en drinken. Waar we op een of andere manier per ongeluk steeds bij de barretjes uitkomen waar alle prostituees met oude dikke mannetjes rondhangen, omdat de muziek hier het leukst is. En de vrouwen je dan heel boos aankijken alsof je concurrentie bent. Dan maar weer ergens anders heen!
Overdag op het strand word je behandeld als koning, je ligt in je strandstoeltje, en er komen steeds mensen langs om je een massage, pedicure of armbandje aan te smeren: (open your heart, open your wallet.)
4 dagen hier gerelaxed, en een dag naar Ko Rong een heel chill eiland in de buurt geweest.
Om uiteindelijk toch maar door te gaan naar Phnom Penh. Onderweg kwamen we tijdens de spits tussen de fabrieken terecht, terwijl hier net de wisseling van personeel gaande was. In de brandende zon worden hier honderden vrouwen zonder ook maar een beetje ademruimte in vrachtwagens af en aan gevoerd, en als je pech hebt moet je gewoon lopen. Heel indrukwekkend om te zien.
Phnom penh zelf is ook geen lichte koek. De volgende dag namelijk een dagje killing fields bezocht. Vanaf 1975 heeft Pol Pots Kmer Roughe 1/4e van de bevolking uitgemoord. Ze stierven aan honger, ziekte, of werden boven hun graf in de killing fields doodgeslagen met wat er maar voor handen was (want kogels waren te duur). De babies werden gewoon tegen een boom naast het graf aangeslingerd, zodat ze hen meteen konden “weggooien”. Er is ook nog een monument, vol met schedels en kleren van de overledenen. Heel indrukwekkend om je voor te stellen dat dit allemaal ooit vrienden en familie van mensen zijn geweest.
Deze voorstelling werd nog beter naar het bezoeken van de S21-gevangenis: duizenden foto’s van de gevangenen (erg goed gedocumenteerd) die op hun “mugshot” soms boos, bang of gewoon verslagen naar je staren.
Door naar Siem Reap, waar we een seeing hands massage, door blinden, hebben gekregen. Zij zouden dan ook veel beter de knopen in je lichaam kunnen vinden. Nou dat hebben we geweten! Interessant was het wel, maar zeker niet relaxed. Door veel te lange nagels, en ongewassen handen werd er begonnen door met 1 vinger heel hard op je hoofd te duwen, waarna al je spieren (ja, dus ook je kont) afgewerkt werden. Vervolgens werden je vingers en tenen nog even lekker uit de kom getrokken. Na dit martelfestijn (door wel hele lieve mensen) zijn we dus maar even gaan relaxen in de vlindertuin, en ‘s avonds naar een traditionele dans voorstelling geweest.
Nu nog steeds Siem Reap, nog een floating village gezien en voor de rest rustig aangedaan. Moet ook wel met zo’n 35 graden: het water is niet aan te slepen. Vanochtend om 4u ‘s ochtends op de fiets, sunrise van Angkor Watt. Heel indrukwekkend zo groot als het oppervlak is waar vele tempels op staan. Maar zoals sommige (in onze ogen) gekken er een hele week vertoeven, was het voor ons genoeg om 1 dag in de brandende zon daar rond te fietsen en de hoogtepunten te zien.

Morgen nog 1 dag hier (op zoek naar zwembad) en daarna de laatste stop voor Bangkok: Battanbang. Nog even en Yvette zit weer in het (naar de verhalen horende) zonnige Holland en gaat Linda alleen verder trekken naar een nu nog onbekende bestemming.
Dit was waarschijnlijk ons laatste blog van ons tweeen, maar Linda blijft deze pagina gebruiken om haar belevenissen van haar reis alleen ook te kunnen vertellen aan het thuisvolk.

Tot snel of tot over 2 maanden! Liefs