Myanmar!

Mijn eerste indrukken van Myanmar: De mannen lopen rond in een longhi (een soort lange rok) en iedereen draagt hier tenaki: een soort gele pasta: goed voor de huid, en werkt tevens als een soort zonnebrandcreme. En de monniken dragen bourdoux i.p.v. oranje.

Dat Myanmar heel mode bewust is merk ik 's avonds meteen. Met een paar jongens uit het hostel gaan we 's avonds naar een fashionshow. Je zou denken wat zouden al die mannen daar moeten, maar eenmaal aangekomen ben ik de enige blanke vrouw in de hele bar, en krijg ik al snel door waarom: Het blijkt dus een soort verkapte prostitutiebar te zijn! De vrouwen hebben allemaal vrij nette kleren aan, en lopen met een nors gezicht heen en weer, en krijgen af en toe een boa omgehangen. Die word gekocht door een van de mannen in de bar, waarna ze aan het einde van de fashionshow naar de man gaat die het meeste geboden is.

De volgende avond dus maar opzoek naar iets anders. Met een local die iemand via couchsurfing heeft gevonden gaan we eerst heerlijk locaal eten. En als je de waiter hier wil roepen moet je een soort kusgeluidje naar hem maken, wat heel onbeschoft overkomt, maar blijkbaar heel normaal hier:P. En 's avonds op naar een karakoke bar.. Wat wederom hetzelfde systeem als de fashionshow blijkt te hebben, en zo eindig ik twee avonden op een rij in een hoerentent... niet helemaal de bedoeling.

Daarna maar even besloten dat ik maar eens wat meer met vrouwen
moest op gaan schieten, en hebben we meteen demonstratief onze nagels maar roze geverfd.

De volgende dag begint het waterfestival, oftewel de aanloop naar het boedistisch nieuwjaar. Je wast zo je zonden van het vorige jaar weg. Ik moet zeggen dat ik na deze week brandschoon ben: Als je ook maar 1 stap naar buitenstapt ben je meteen doorweekt, en zo breng je de komende 4 dagen door. Van schattige kleine kindjes die met een klein waterpistooltje achter je aan komen rennen, tot mannen met emmers met ijswater, oma's met een tuinslang, en hele stages vol met brandweerslangen (waar een meisje op pijnlijke manier achterkwam dat het niet handig is om in de slang te kijken of hij het wel doet.. auw!)

Overal in de stad rijden trucks volgeladen met mensen, die dansend en springend, zich vasthoudend aan 1 klein draadje, langs alle stages met slangen rijden. En af en toe valt er iemand af die de wiskey allemaal niet meer zo goed aankan. Overal kan je op de truck erbij springen, en dan maar hopen dat je enigszins ergens uitkomt: wat soms meer succesvol is dan de andere keer (" ja, we gingen net naar huis." en dan sta je in the middle of nowhere). Maar een fantastisch mooi feest! Tussen alleen maar locals op je blote voeten staan te dansen; een eeuwigheid op zoek zijn naar de wc, waarna iemand je uitnodigd bij haar thuis, waar je haar hele huis nat en vies maakt, maar ze alleen maar om kan lachen; en de hele dag wordt je gevraagd: " are you happy" waarop je hoort te antwoorden: " happy, happy, happy!" Al roep je dat als een boer met kiespijn als je al 4 dagen doorweekt bent , en je alleen heel graag even de 3 meter naar de winkel wil afleggen zonder daarna weer van kleren te wisselen.

Naarmate de dagen vorderen merk je dat het wel steeds een beetje aggressiever wordt, omdat iedereen steeds iets dronkener raakt (terwijl het normaal echt de liefste mensen zijn). Op dag 3 zag ik een monnik fysiek ruzie maken (half in gevecht) met een andere man. Toen vonden we het wel geweest, en zijn we maar eens opzoek gegaan naar vervoer naar Kalaw. En tijdens het waterfestival rijd er niks: alleen de trein. En die gaat 20 km/uur. Dus 27 uur lang. Over een rails waar je om de paar minuten van je bankje afgelanceerd wordt. In het begin hilarisch, na een paar uur lichtelijk irritant, en als je op je bankje ligt en elke keer als je bijna in slaap valt van je bankje af pleurt is het niet meer te doen. En probeer zo maar eens op een turkse wc gehurkt, in het donker, terwijl je heen en weer wordt gegooid, te plassen. Vrij lastig ;p. Dan wordt er af en toe nog een grote emmer water door het raam gegooid, en valt er een backpack van het bagagerek een centimeter van je hoofd.

Maar verder is de rit prachtig! Je hebt het idee dat je in een oude film zit: je kan uren in de deuropening zitten kijken naar de dorpjes en opgedroogde rivieren die langskomen draven. En als er een paar druppels regen begint te vallen klinkt er gejuich vanuit de hele trein, en steken uit alle ramen hoofden naar buiten, genietend van een beetje verkoeling. Bovendien is de railcatering een stuk uitgebreider dan in nederland: allemaal vrouwen met eten op hun hoofd komen langslopen, en verkopen rijst, koud bier en frambozen.

Eenmaal eindelijk in Kalaw aangekomen lopen we een beetje de verkeerde kant uit. Waardoor we per ongelijk bij een zwembad vol monniken aankomen. En die zwemmen blijkbaar gewoon in hun gewaad. Dus gezellig even meegezwommen, al voel je je verder wel enigszins ongemakkelijk in je bikini... normaar mogen vrouwen monniken namelijk niet aanraken, en er niet eens naast gaan zitten.

Vanaf kalaw doe ik uiteindelijk een 3 daagse trek, met 3 verschillende
paren schoeisel, en mijn 3 grote blaren-vrienden. Waardoor ik de laatste dag dus maar weer op slippers doe. De trek is prachtig: met een hele leuke groep door de prachtige natuur, de geur van thuis door de pinetrees, overal waterbuffalows en elke avond een kampvuur met mondharmonica muziek. Bovendien is het heel interessant te zien hoe hard de locals werken: de berg oprennen met balken, theeplukken op een hete helling, en met een ouderwetse sikkel de velden bewerken. Na 3 dagen gaan we uiteindelijk met een klein bootje tussen de huizen op palen over het inle lake, heel voldaan en tevreden weer terug over het inlelake. En 's avonds natuurlijk even eieren geschilderd om pasen toch niet helemaal stil voorbij te laten gaan, al hebben ze er hier nog nooit van gehoord.

Nog een dagje inlelake, waar verdwalen met je fiets helemaal niet erg is als je daarna ergens onder een palenhuisje een ijsje kan eten, en er allemaal locals in een rondje om je heen gaan zitten en hetzelfde beginnen te doen ;P

De volgende dag met de bus naar bagan, waar er om om 6 uur 's ochtends keihard dancemuziek door de speakers galmt, en er wel 5 locals moeten overgeven, waaronder in het gangpad en over een andere tourist heen. In alle busritten die volgen gebeurt hetzelfde.. Ze zijn hier waarschijnlijk niet zo gewend dat ze misschien niet een volle zak chips en snoep moeten eten voordat ze gaan reizen.

Een ander fenomeen hier is een blaadje met daarin een of ander goedje waar alle mannen op kauwen. Het werkt als een soort van speed heb ik me laten vertellen (want toen ik het zelf probeerde, kon ik het niet snel genoeg meer uit mijn mond krijgen). Hierdoor maak je heel veel spuug aan waardoor het hele land onder de rode spuugvlekken zit. En in de bus moeten ze het ook ergens kwijt: de man naast mij doet dat in het zakje voor hem , dat dus de volle 8 uur lang voor je heen en weer slingerd, een verschrikkelijke geur verspreidend. Een andere mooie bijeenkomst is dat je tanden er nogal rood en vies van worden. Waardoor iedereen die naar je lacht er als een ssmerig mannetje uitziet.

Over smerig gesproken: Ik sprak met een jongen en die zei dat zijn taxichauffeur midden in de rit even was uitgestapt, naast de taxi door zijn hurken ging, om vervolgens een verse drol te draaien. Iewll! Trouwens, als je naar de wc gaat en er staat een rij, hebben sommige geen zin om te wachten, en hurken gewoon boven het beton om de wc heen.

Maargoed: door naar Bagan dus! Ik dacht dat ik een beetje tempelmoe was, dus vond 1 dagje hier wel genoeg... Maar als je dan 's ochtends vroeg vanaf een tempel bij de zonsopgang langzaam honderden tempels om je heen ziet verschijnen is dat toch wel heel indrukwekkend! Daarna de ochtend met een e-bike (een soort van motor, waar nog net trappers aanzitten) en een gratis gids (katching!) langs allerlei andere tempels: bijvoorbeeld gebouwd als " sorry" door een prins die zijn vader vermoord heeft. Maar dan blijkt het 's middags dat ik toch wel enigszins voedselvergiftiging heb en ongeveer al mijn vocht weer verlies. Dus denk ik verstandig te zijn en zeg tegen Bart dat ik wel even terug ga naar mijn hostel om uit te rusten. Dus ik ga in mijn eentje terug, en stopt mijn ebike in the middle of nowhere, met vrijwel geen bomen terwijl het 43 graden is. Ik probeer een klein uurtje door te fietsen (die pedalen moeten toch ergens goed voor zijn), en net als ik heel dramatisch denk dat dit waarschijnlijk mijn einde wordt, kom ik bij een minidorpje aan, waar ik meteen met open armen ontvangen wordt, en water krijg aangeboden. Waarna ik nog een tour door het kleine dorpje krijg, en uiteindelijk met nog een fles water weer op weg wordt gestuurd. Na nog een half uurtje zwoegen kom ik iemand anders tegen, die me voor gek verklaard, en uiteindelijk mij voor gek verklaard en iemand belt om de accu om te wisselen. Halleluja! Daarna maakt zijn zusje speciaal voor mij een tempel open waar je uiteindelijk vanuit het dak heel sereen kan uitkijken over de 2000 tempels die bagan bezit. Een prachtige dag, ookal heb ik ook alle 2000 wc's van Bagan bekeken:P.

De volgende stop was Mandalay, vanuit waar we een motor hebben gehuurd om 's avonds ubain bridge te bekijken. Toen we eenmaal bij een klein bruggetje aankwamen waren aangekomen, waren we nogal teleurgesteld. Blijkt het uiteindelijk natuurlijk een heel andere te zijn ;P. Waar we de helft van de tijd bezig zijn met op de foto gaan. Een tip: ga dus nooit reizen met te lange nederlanders:P.

Volgende dag nog een dagje touren met de motor op zoek naar de een-naar-grootste klok van de wereld. En zoals de naam doet vermoeden, was die niet heel indrukwekkend... Maar de weg erheen des te meer! Je komt langs allemaal heel armoedige plekjes: piepkleine hutjes; mannen die in rijen van dertig pakken rijst op hun nek uit een containerschip halen alsof het slaven zijn; kleine kraampjes met watermeloenen met verschrikkelijk veel vliegen zijn, waardoor het lijkt alsof de dochter die ernaast ligt te slapen dood is (daar hebben wij even een (wierrook) stokje voor gestoken :P); en motoren die achterop een motor vervoeren. Terugweg terug met de locale boot van 3 uur.. die natuurlijk pas om 4 uur aan kwam zetten...

Tijdens het wachten spelen de kinderen in de steenkool, en stoppen vervolgens alles in hun mond; is er een gekke oude vrouw die waarschijnlijk veel te veel van het eerder genoemde kauwspul heeft gegeten, die steeds je hand blijft schudden (die je het liefst meteen zou willen wassen, maarja, dat is ook zo onbeleefd) en helpen we 2 kinderen een kar duwen die veel te zwaar voor hen is.

Uiteindelijk komt er een piepklein bootje, waar de motor met heel wat geduw en getrek net op past, en er met een monnik uiteindelijk moet worden onderhandeld over de prijs hiervoor. Nart kletst nog wat hmet hen, en de monnik blijkt in 5 verschillende strafkampen gezeten te hebben, en altijd stiekem engelse boeken gelezen te hebben. Het maakt je heel nieuwschierig naar het leven van de mensen hier, maar het blijft moeilijk naar te vragen.

De volgende dag op naar Hsipaw, waar ik de volgende dag een trek ga doen. Echter is de natuur hier allemaal wat minder omdat de chinezen onder valse voorwendselen alle bomen gekapt hebben, en er een straat voor zouden terugleggen (die ze uiteindelijk alleen maar gebruiken voor hun eigen vrachtwagens). Myanmar is een land met heel veel resources, maar daar wordt aan alle kanten misbruik van gemaakt. Ook jammer voor de cultuur hier: omdat alle kleding uit China goedkoper is raakt Myanmar zijn eingen kledingtradities kwijt.

Mijn laatste dag in Myanmar terug met de trein .. Het wordt hierbij snel duidelijk waarom je bij je kaartje een life-insurance van 1,3 kyat (= 0,0013$) moet betalen aangezien de trein tevens als snoeiapparaat wort gebruikt en er steeds afgehakte takken in je gezicht vliegen.
Opeens stoppen we bij een stationnetje in het niets, rennen er een paar politiemannen naar buiten het veld in.. iets gestolen misschien? maar als de mannen uiteindelijk terugkomen, en je vraagt wat er aan de hand is, is het allemaal " no problem" en wordt er gezegd dat er kinderen stenen tegen de trein aan hebben gegooid. Jaja, daar rennen 10 mensen achteraan?

Eenmaal in Pyooolyn aangekomen blijkt er verder op de rails een tein ontspoord te zijn. Dan maar verder in een pickuptruk, met 28(!) anderen: mannen bovenop, vrouwen op de bank, en kinderen tussn je voeten.
Uiteindelijk vond ik het heel jammer om dit land te moeten verlaten, met de meest vriendelijke en behulpzame mensen die ik ooit heb ontmoet.

Uiteindelijk had ik in Hispaw namelijk mijn mobiel laten liggen. Die hebben ze dus met de bus meegestuurd, die helaas pas om 11 am aankwam terwijl mijn vlucht om 12:45 ging, en het een uur duurt van het busstation naar het vliegveld. Uiteindelijk heb ik een motorchauffeur betaald om hem van het busstation naar het vliegveld te brengen. In elk ander land zou dit een hele domme zet zijn geweest, en zou de motorman denken: " mooi: en geld, en een gratis mobiel!". En ik moet eerlijk zeggen dat ik alsnog enigszins verbaasd was toen ik om 12:15 op mijn schouder werd getikt door jawel: de glunderende motorman met mijn mobiel!

Vanaf Mandalay dus naar Bangkok gevlogen, en 's avonds van Bangkok naar Surabaya. Waar ik een paar dagen had om voor te bereiden, en te lezen wat een hart ook al weer is. En op zoek te gaan naar een normale bloes, wat nog niet heel gemakkelijk is een land, waar overal een printje op staat, en alle kleren tot je navel komen omdat je veel te groot bent. Maarja, dat alles maakt niet veel uit als je de hele dag door een multimilionair wordt rondgereden. De stocks waren niet heel interessant die dag, dus waarom niet taxichauffeurtje spelen :P)

Morgenochtend wordt ik opgepikt om te vertrekken naar Malang, waar ik dus een maand ga stage lopen bij het Cardiothoracic surgery department. Ik ben benieuwd!